MIKEIUS
ή (απλώς)
Όσοι δεν είσασθε ακόμα, φαντασθείτε τον εαυτόν σας γέρον / γριάν να κάθεσθε εις ένα παγκάκι γκρινιάζοντας δια τους πολιτικούς, τα χαλασμένα πεζοδρόμια, τας απεργίας, τους ξένους, τα σκουπίδια, τον θόρυβο της πόλης, τας κοντάς φούστας των κορασίδων ή τα σκουλαρίκια στας μύτες κε στας αφαλούς. Αυτό ακριβώς κάνη εδώ κε πάρα πολλούς αιώνας το ιστολογικόν μας Ον Mikeius με μεγάλην επιτυχίαν ομολογουμένως. Μορφολογικώς το Ον αυτό, με σώμα γέρου αλλά κεφάλι κροκόδειλα, αρπάζη ότι περνάη από το παγκάκι στο οποίο κάθετω ξεκοκαλίζοντας το με μεγάλη ευκολία, χωρίς τύψεις αλλά κε χωρίς καμίαν Πολιτικήν Ορθότηταν. Άλλα μην σας ξεγελάη το ερπετοειδές του κεφάλι, ούτε να το μπερδεύουμε με άλλα Ιστολογικά Οντα Μη Πολιτικής Ορθότητας (όπως του Ιμάτζινου). Μέσα σε αυτό το κεφάλι κρύβη έναν πολύ έξυπνο εγκέφαλον ο οποίος καμία φορά μπορή να κάνη πολύ εύστοχας παρατηρήσεις δια ορισμέναν πράγματαν. Δυσθυχώς όμως μόνο εκή καθότι η στάσιμην γκρίνιαν ή μουρμούραν, όσο εύστοχη κε αν είναι μερικάς φοράς δεν εξέλιξε ποτέ κανέναν. Μόνο λίγον καιρόν ξαποσταίνη (στο ΜΠΡΑΦ του Εργαστηρίου Κωμωδίας) κε ξανά προς τα Μεσημεριανάδικα τραβά (τραβά- τραβά). Πάντως αν σκέπτεται μιαν τέτοιαν προοπτικήν κε σταδιοδρομίαν εμείς να του ευχηθούμε από τώρα, Καλή Ανίτα Πάνια!
